Idol
Idol (jap. アイドル aidoru?) w kulturze japońskiej są to młodzi celebryci (zazwyczaj kobiety) przed 20 rokiem życia. Uważani są za szczegółnie ładne i atrakcyjne dzięki czemu przez okres od kilku miesięcy do kilku lat regularnie pojawiają się w środkach masowego przekazu jako piosenkarze, aktorzy, prezenterzy telewizyjni (tarento), modele lub w reklamach.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Fenomen Idola rozpoczął się we wczesnych latach siedemdziesiątych. Zapoczątkowany został przez muzyka Sylvie Vartan z filmu Cherchez l'Idole w 1963 roku. Termin Idol zaczął być stosowany do każdej słodkiej kobiety aktorki lub piosenaki i ładnie śpiewających mężczyzn. Idolami stają się zazwyczaj dziewczęta w wieku od 14 do 16 lat i mężczyźni w wieku od 15 do 18. Idole zdominowały japońską scenę muzyki pop w latach 80, a okres ten nazywany jest "złotym wiekiem Idolów". W ciągu jednego roku pojawiało się od 40 do 50 nowych idolów którzy wkrótce potem znikają ze świateł reflektórów. Kilku idoli z tamtego okresu jest nadal popularnych. W latach 90 moc idoli zaczęła słabnąć a przemysł muzyczny przesunął się w kierunku muzyków rockowych i piosenkarzy dla których muzyka była ważniejsza od wyglądu. Jednocześnie wzmacniała się pozycja męskich idoli. Zjawisko idola w japonii miało duży wpływ na kulture popularną zwłaszcza w Honk Kongu, Korei Południowej, Taiwanie i wielu innych krajach.
Powszechnie uważa się że japońskie Idolki prezentują doskonałą żeńską formę w japońskim społeczeństwie. Są symbolem kobiecej seksualności i często są ubrane w erotyczne stroje.
Z czasem gdy Idol dorasta i staje się zbyt dojrzały na idola, zajmuje się poważniejszym aktorstwem, komponowaniem muzyki lub śpiewaniem. Są oni szanowani za doświadczenie oraz podziwiani za wizerunek i wygląd.
W 2007 roku powstała nowa kategoria "Virtual Idol" nadeszła wraz z pojawieniem się Vocaloid i jest reprezentowana przez Hatsune Miku. Cieszą się one ogromną popularnością.
Kultura[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Kultura japońskich idoli zmieniała się na przestrzeni lat. Większość idolek śpiewa utwory w klimacie J-pop i są uważane za piękne, słodkie i świeże. Pomimo tego istnieją wyjątki od tej normy.
W roku 1970 idole miały aure tajemniczości, którą pozostawało ich życie. Publiczne i prywatne życie było zaaranżowane - zawsze doskonałe w każdej sytuacji. Idole zdawali się cieszyć rozrzutnym stylem życia, o którym Więszośc japończyków mogła tylko pomarzyć. W rzeczywistości jednak były oni pod ciągłym nadzorem ich promotorów i nie byli w stanie korzystać z prywatnego życia. Ich płaca była zaskakująco niska. Często przepracowywały się i nawet jeśli ich utwory dobrze się sprzedawały, to większośc pieniędzy otrzymywali muzycy i twórcy tekstów. Fani mieli niewiele okazji aby zobaczyć idolki poza telewizją lub usłyszeć poza radiem. Czasopisma były najlepszym źródłem informacji o idolach a wiele miało swoje fankluby.
W 1980 roku idole stali się bliżsi przeciętnemu japończykowi, wzras z poprawą warunków. Choć nadal byli ściśle kontrolowani, Idole mogli pokazać więcej swojej prawdziwej osobowości. Media często fabrykowały walke pomiędzy idolami na popularność. Opierali się na ilości sprzedanych płyt, liczbę fanów itp. POd koniec 1980 roku zamiast opierania się na czasopismach i telewizji, niektórzy zaczęli eksperymentować z nowymi mediami i technologiami takimi jak gry video, z różnymi rezultatami. Warunki pracy idoli poprawiły się, mogli zacząć żyć skromie. POmimo tego nadal otrzymywali niewiele pieniędzy.
W 1990 roku zamiast pokazywać idoli jako ludzi żyjących lepiej od przeciętnych, zaczęli pokazywać się jako ludzie którzy mają coś i stają się popularne. Przestali być utożsamiani ze słodkimi postaciami. Posiadali więcej swobody w wyglądzie i Image-u. Stali się ważnym elementem niezliczonych anime, śpiewając Openingi lub Endingi. Niektórzy eksperymentowali z bycia Seiyu. Niektórzy są w dalszym ciągu zaangażowani w gry Video.
