Shinto

Przedstawiciele Shintō

Shintō (jap. 神道, shintō, kami-no michi^?), bądź kannagara-no-michi (jap. 神ながらの道, kannagara-no-michi^?) pol.droga bogów lub droga bóstw, a według specjalistycznych wydawnictw "w zgodzie z wolą bogów" - religia zwana w języku polskim shintoizmem.
Zwrot "Shintō" po raz pierwszy został wymieniony w najstarszych kronikach japońskich Nihon-shoki, ale obecnego znaczenia nabrał znacznie później, w XIII wieku. Należało bowiem wprowadzić rozróżnienie tych tradycyjnych wierzeń japońskich od znanych już w całym kraju: buddyzmu i konfucjanizmu. Owa religia jest tradycyjną religią Japonii. Centralnym dla shintō pojęciem są bóstwa kami. Po epoce Meiji, gdy przywrócono władzę cesarzowi, shintō stało się podstawą agresywnej i skrajnie szowinistycznej postawy władz japońskich. W połączeniu z dominacją armii w życiu politycznym oraz hegemonią potężnych konglomeratów zaibatsu w gospodarce, shintoizm był jednym z filarów japońskiego militaryzmu aż do klęski Japonii w II wojnie światowej. Po kapitulacji cesarz Hirohito publicznie wyrzekł się wszelkich atrybutów boskości.

Bogowie shintō

Cechy charakterystyczne Shintō

• Religia ta powstała na podstawie mitologii.
• Jest to kult politeistyczny.
• Wiara nie posiada wspólnego kanonu, organizacji ani świętych ksiąg.
• W słowniku oba zwroty występują jako synonimy. Natomiast pewnym jest, iż w przeszłości nie były one używane zamiennie. Zwrot kannagara-no-michi był używany między innymi w celu odróżnienia ortodoksyjnego shintō świątynnego od sekciarskiego i wierzeń popularnych.

Początki świata

Według owej religii, a także mitologii japońskiej, świat (Wyspy Japońskie) powstał dzięki trójce bóstw bóstw: Amenominakanushi, Takamimusubi i Kamimusubi. Potem zrodziło się siedem par bóstw, a ostatnia z nich, Izanami i Izanagi, dała życie panteonowi japońskich bóstw. Zawiłe japońskie dzieje mitologiczne toczyły się aż do 11. dnia 2. miesiąca 660 roku p.n.e., kiedy to na świat zstąpił wnuk bogini Amaterasu, o imieniu Kamuyamatoiwarehiko, aby objąć na niej panowanie, przyjął przydomek Cesarza Jimmu. Według mitologii, obecnie panujący cesarz Akihito jest 125. potomkiem bóstw w prostej linii.

Typowa kami-dana

Ołtarzyki

Domowy ołtarzyk shintō nosi nazwę kami-dana (półka bogów rodziny), bądź senzo-dana (półka przodków). Na ołtarzykach układa się rzeczy należące do zmarłej osoby oraz składa się przy nim modły. Modlitwa jest bardzo prosta: należy stanąć przed ołtarzem, ukłonić się, kilka razy klasnąć i wygłosić swoje życzenie czy podziękowanie. Do tego celu nie są nawet potrzebne jakieś specjalne słowa, modlitwę można również „pomyśleć”. Na ołtarzykach, prócz wyżej wymienionych rzeczy, układa się jeszcze talizmany przyniesione z pobliskiego chramu lub z pielgrzymki do wielkiego chramu w Ise (Ise-jingū). Wiele osób ofiaruje bogom dary w postaci ryżu, wody, soli czy ryb.

Odmiany

Religia podzieliła się na parę rodzajów:

• shintō domu cesarskiego - dawne ceremonie z udziałem cesarza, także jako kapłana kōshitsu-shintō (jap. 皇室神道, kōshitsu-shintō^?) lub kōshitsu-saishi (jap. 皇室祭祀, kōshitsu-saishi^?)
• shintō ludowe - wiara ludowa, obszar wierzeń w połączeniu z tradycją ludową minkan-shintō (jap. 民間神道, minkan-shintō^?) lub minkan-shinkō (jap. 民間信仰, minkan-shinkō^?)
• shintō sekciarskie - ruchy religijne, które pozostając w głównym nurcie, wytworzyły pewne odrębne praktyki kyōha-shintō (jap. 教派神道, kyōha-shintō^?)
• shintō świątynne - tradycyjne praktyki religijne na terenie chramów jinja-shintō (jap. 神社神道, jinja-shintō^?)
• zenrin-kyō
• nowe religie japońskie