Hikikomori
Dawniej tôkôkyohi. Osoba dotknięta tym zaburzeniem izoluje się od społeczeństwa w skrajnym stopniu
Spis treści
Cechy szczególne[edytuj | edytuj kod]
Osoba taka zamyka się w swoim własnym świecie. Często gra w gry komputerowe, czasem nawiązuje relacje wirtualne. Chorobliwie unika bezpośrednich kontaktów z ludźmi, komunikuje się tylko przez telefon i Internet,mylony z Neetem. Ale hikikomori to coś więcej niż uzależnienie od sieci, choć niektóre objawy wyglądają podobnie. Człowiek dotknięty hikikomori nie wychodzi z pokoju nawet do toalety. By załatwiać swoje potrzeby fizjologiczne, używa butelek czy innych naczyń. Czasem wymyka się w nocy, zawsze uważając, by nikogo ze współlokatorów nie spotkać po drodze.
Objawy[edytuj | edytuj kod]
Hikikomori bywa postrzegana jako rodzaj kontestacji, buntu związanego z konfliktem pokoleń. Młodzi ludzie próbują się w ten sposób przeciwstawić wszechobecnemu, zuniformizowanemu modelowi życia. Odmawiają brania udziału w wyścigu szczurów, wybierając wycofanie z wszelkich interakcji społecznych. Hikikomori określa się w tym przypadku jako styl życia czy modę. Pierwsze, podstawowe znaczenie tego słowa to jednak określenie zaburzenia, które ma charakter chorobowy i powoduje bolesne, często długotrwałe wykluczenie z życia młodych ludzi. Czasem definiuje się je jako „syndrom” hikikomori. Inna kwestia, że nie jest łatwo odróżnić hikikomori od zaburzeń psychicznych, w przypadku których też występuje społeczne wycofanie. Schorzeniami, którym mogą towarzyszyć zachowania podobne do hikikomori są na przykład zaburzenia depresyjne czy schizofreniczne, zaburzenia osobowości typu schizoidalnego. Podobnie mogą objawiać się fobie, na przykład związana z lękiem przed nawiązywaniem kontaktów z ludźmi fobia społeczna albo agorafobia – strach przed otwartą przestrzenią.
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Jak leczyć osobę, która nie opuszcza swoich czterech ścian? Wyjście z domu i chęć podjęcia terapii jest koniecznym warunkiem wyleczenia. Na ten wysiłek muszą się zdobyć osoby cierpiące na przykład na depresję, której objawy bywają zbliżone do hikikomori.
Psychoterapia „prawdziwego” hikikomori (nie będącego efektem świadomej kontestacji, tylko zaburzenia) zmierza do reintegracji społecznej osoby, która wycofała się z wszelkich społecznych kontaktów bezpośrednich. Sposobem dotarcia do komunikującej się ludźmi tylko przez Internet osoby, jest celowe „podstawienie” jej przyjaciela w sieci. Po nawiązaniu kontaktu i zbudowaniu wirtualnej relacji przyjaciel nakłania do spotkania w realu, a następnie do podjęcia terapii. Leczenie odbywa się w specjalnych ośrodkach readaptacyjnych i trwa około roku. Skuteczność terapii jest oceniana na 30-70 procent.
